Idea Razak, Barnes dan Mukhriz: Satu sekolah, satu bangsa
MUKHRIZ Mahathir memberi satu cadangan yang bernas. Beliau mencadangkan supaya diwujudkan sekolah satu sistem - tiada sekolah Melayu, sekolah Cina mahupun sekolah Tamil, tapi menggunakan sistem sekolah kebangsaan Malaysia sepenuhnya.
Katanya, pelaksanaan satu sistem pendidikan kebangsaan adalah jalan terbaik untuk ''menghapuskan polarisasi kaum dan pada masa sama mengukuhkan perpaduan serta merapatkan penyatuan hubungan pelbagai kaum di negara ini''.
Walaupun ia bukanlah satu cadangan baru, namun ia dibangkitkan ketika suasana negara sedang panas ekoran cabaran demi cabaran pihak-pihak tertentu yang cuba mempersoalkan mengenai perkara-perkara sensitif membabitkan perkauman.
Cadangan itu sepatutnya diterima sebulat suara oleh rakyat yang menamakan diri mereka rakyat Malaysia. Di mana-mana negara sekali pun, pendidikan adalah asas pembinaan yang amat penting bagi membentuk satu bangsa yang kukuh.
Oleh itu, sistem pendidikan sesebuah negara harus berlandaskan satu sistem dan bukannya dua mahupun tiga. Di Malaysia kini, kita mempunyai tiga aliran sistem persekolahan yang berbeza yang secara hakikatnya telah melahirkan latar belakang rakyatnya yang terdiri daripada tiga aliran pemikiran dan pendekatan.
Jika ada pihak yang mahu mencabar cadangan ini, minta dikemukakan contoh negara mana di dunia ini yang mengamalkan sistem seperti yang ada di Malaysia ini. Sistem ini mungkin nampak elok, pada masa dulu dan kini, namun dalam kedudukan negara sudah berusia lebih 50 tahun, ia mulai menampakkan kelemahannya.
Generasi demi generasi yang dilahirkan oleh sistem itu mula menampakkan jurang perkauman yang semakin menebal. Sekolah Melayu (sekolah kebangsaan yang kurang diminati kaum Cina, misalnya) melahirkan kaum pemikir yang berteraskan kemelayuan, keislaman dan kekampungannya yang tebal, sekolah Cina melahirkan generasi yang berteraskan kecinaan, kiasu dan kebandarannya yang menebal, manakala sekolah Tamil (yang agak tercicir) melahirkan generasi yang pada hakikatnya tidak begitu cemerlang dan terkebelakang.
Dalam pada itu, wujud pula sekolah-sekolah khususnya di bandar yang melahirkan sekumpulan generasi yang terlalu liberal.
Namun, atas dasar kepungan sekuriti budaya yang menebal dan mungkin juga atas dasar egoistik sosioekonomi, teras tersebut telah dipelihara rapi dan tidak mahu direlaikan oleh mana-mana kaum berkenaan.
Ahli sejarah negara, Profesor Tan Sri Dr. Khoo Kay Kim ketika memberi reaksi kepada cadangan itu kelmarin berkata: ''Cadangan Mukhriz itu sebagai sangat baik dan menyamai cadangan dalam Penyata Razak 1956 dan Jawatankuasa Barnes 1951.
Apa sebenarnya Penyata Razak 1956? Menurut sebuah laman blog Sejarah Pendidikan Negara: Menteri Pelajaran ketika itu, Tun Abdul Razak Hussein menubuhkan Jawatankuasa Pelajaran dan mengesyorkan beberapa perubahan dalam sistem pendidikan dan laporan ini dikenali sebagai Penyata Razak tahun 1956. Cadangan-cadangan dalam penyata tersebut telah dimaktubkan dalam Ordinan Pelajaran 1957.
Tujuan Penyata Razak adalah: Menjadikan Bahasa Melayu sebagai Bahasa Kebangsaan, bahasa perpaduan dan bahasa pengantar di sekolah; Mengeratkan perpaduan antara kaum Melayu, Cina dan India sebagai satu rumpun bangsa di Tanah Melayu; Mengembangkan sistem pendidikan agar jurang perbezaan antara kaum dapat dikurangkan; Menyediakan kemudahan pendidikan yang mencukupi untuk melahirkan masyarakat yang berdisplin, terlatih, liberal dan progresif; Mewujudkan sistem pengurusan pendidikan yang lebih cekap dan berkesan; Mewujudkan masyarakat yang bertoleransi, berdisplin, terlatih , liberal dan progresif, dan; Memenuhi keperluan negara yang merdeka dan memperkembangkan sistem pendidikan.
Bagi mengukuhkan lagi Penyata Razak itu, satu lagi dokumen penting mengenai konsep sekolah kebangsaan telah diwujudkan oleh sebuah jawatankuasa yang dikenali sebagai Laporan Barnes. Ia disediakan pada tahun 1951 oleh L.J. Barnes. Laporan itu disediakan dengan tujuan untuk menyiasat kedudukan dan memperbaiki pendidikan orang Melayu.
Terdapat beberapa cadangan di dalam Laporan Barnes ini, iaitu: Dua jenis sistem sekolah hendaklah ditubuhkan. Satu jenis sekolah menggunakan bahasa Melavu sebagai bahasa pengantar. Pelajaran bahasa Cina dan Tamil akan disediakan jika terdapat 15 orang murid atau lebih yang ingin mempelajari bahasa ibunda mereka. Bahasa Melayu wajib diajar di sekolah Inggeris dan bahasa lnggeris wajib diajar di sekolah Melayu.
Laporan Barnes juga turut mengesyorkan beberapa langkah. Antaranya ialah:
Sekolah dwibahasa diadakan dan bahasa pengantar yang digunakan ialah bahasa Inggeris dan bahasa Melayu.
Sekolah-sekolah vernakular dalam bahasa Melayu, Cina dan Tamil ditukarkan kepada sekolah kebangsaan. Di mana sekolah-sekolah ini akan menggunakan bahasa kebangsaan, iaitu bahasa Melayu.
Kedua-dua laporan itu, sebagaimana yang dinyatakan oleh Prof. Kay Kim telah cukup jelas. Hanya satu sistem diwujudkan untuk kesemua ras yang ada di negara ini. Tujuan Penyata Razak telah menggariskan satu pendekatan yang cukup murni untuk melahirkan sebuah masyarakat yang bersatu padu dalam pembentukan negara ini.
Bagaimanapun, oleh kerana wujud kebimbangan di kalangan orang Cina ketika itu terhadap kedudukan bahasa dan budaya kaum itu, satu kajian dilakukan oleh Dr. Fenn (Setiausaha Kerja Bersatu bagi Negara China) dan Dr. Wu, mewakili Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu yang kemudiannya dikenali sebagai Laporan Fenn-Wu (1951).
Laporan Fenn-Wu itu mengkaji semula Laporan Barnes serta melayan kehendak masyarakat Cina yang menganggap laporan tersebut bertujuan menghapuskan bahasa dan budaya orang Cina. Terdapat beberapa cadangan yang dibuat, kemudiannya menjadi asas kepada Ordinan Pelajaran (1952). Antara beberapa syor tersebut ialah:
Sekolah vernakular dibenarkan berfungsi dan menggunakan bahasa Cina dan Tamil dan bahasa kebangsaan juga dibenarkan; Sekolah-sekolah aliran jenis kebangsaan (Inggeris) dikekalkan, dan; Sekolah-sekolah vokasional terus dikembangkan untuk menampung keperluan tenaga pekerja mahir yang diperlukan untuk pembangunan negara.
Maka, sejak itu lahirlah sistem yang ada pada hari ini. Oleh kerana kekuatan sesuatu kaum itu, maha corak fizikal bangunan sekolah juga menggambarkan pencapaian kaum tersebut. Sekolah kebangsaan yang dibangunkan oleh kerajaan terus dengan stail pendidikannya dan begitu jugalah Sekolah Jenis Kebangsaan Tamil. Kita tidak pasti sampai bila sistem-sistem ini akan terus berkekalan.
Mungkin juga, sebuah suruhanjaya Parlimen perlu dibentuk supaya rakyat Malaysia bersama- sama berganding bahu menggubal sebuah dokumen baru bagi membolehkan cadangan sekolah satu sistem itu, akhirnya menjadi realiti.
0 ulasan:
Catat Ulasan